စစ်ခွေးနိဂုံး၂၃

ဖြစ်ရပ်မှန် ဇတ်လန်းတွေက ထူးခြားနေတာ။ ~~~~~~~~~~~~~ ၁၉၇၃ခုနှစ် ၊ အောက်တိုဘာလ ၊ ၁၃ ရက်။ အချိန်ကား ည ၇ နာရီ။ "ဆွီတီ မင်းထွက်လာစမ်း။ ထွက်လာခဲ့စမ်းလို့...တောက်" လသာမြို့၏ စားသောက်ဆိုင်အမည်ခံ ဆောင်ကြာမြိုင် ခေါ် ဘိတစ်ခုရှေ့တွင် လူငယ်တစ်ယောက် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျောက်၍ ဆွီတီဟူသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးအား ခေါ်ထုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ခေါ်သာခေါ်နေသော်လည်း အထဲမှ မည်သူတစ်ဦးမှ ပြန်မထူး။ "မင်းမထွက်လာရင် တစ်ဆိုင်လုံး မီးရှို့ပစ်မှာနော်" ကချင်ကွက်ပုဆိုးနှင့် တီရှပ်အဖြူခပ်နွမ်းနွမ်းကို ဝတ်ထားသော ချာတိတ်သည် ဒေါသစိတ်ကြောင့် တကယ်ပင်လုပ်မည့်အလား ဟန်ပြင်နေသည်။ ထိုအချိန် စားသောက်ဆိုင်၏ ပထမထပ် ဝရံတာ တံခါးလေးပွင့်လာပြီး "ကိုမင်း ရှင်တော်တော် တရားလွန်နေပြီနော်။ အချိန်လည်း မတော်တော့ဘူး ပြန်လိုက်ပါတော့ရှင်" ကိုမင်းဆိုသည့် ချာတိတ်က အပေါ်ထပ်ကိုမော့ကြည့်ပြီး "မင်းဆင်းလာမလား ငါမီးရှို့ရမလား။ မလုပ်ရဲဘူးမထင်နဲ့နော်" ဆွီတီက ကိုမင်းကို ငုံ့ကြည့်လျက် သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ပြီး "လာပါပြီတော် လာပါပြီ" ကိုမင်း ၅၅၅ (ငါးသုံးလုံး) စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ခဲလိုက်ပြီး ဒေါသများနှင့်အတူ ဆေးလိပ်ငွေ့မ

သင်ဟာမြန်မာပြည်ထဲမှာရှိနေတယ်ဆိုရင် အခုအချိန်မှာမိဘပြည်သူ ဘဝ ကနေ လုပ်သားပြည်သူ ဘဝ ရောက်သွားပြီ ဆိုတာ သူတို့လော်နဲ့လိုက်အော်နေတာ နားထောင်လိုက်တာနဲ့ သိမှာပါ သင်ကသူတို့ရဲ့လုပ်သားလား နာမ်နှိမ်ပြီးခေါ်တာပါ ရှေးဘုရင်တွေ အလုပ်အကျွေးပြုသူတွေကို  ကျွန်အဖြစ်သတ်မှတ်တယ် ဘုရင်ရူးမင်းအောင်လှိုင်နဲ့ တပ်မွေးခရိုနီ တွေကပြည်သူကို လုပ်သားအဖြစ်  သတ်မှတ်လိုက်ပြီ ရုန်းမထွက်နိုင်ရင် ကျွဲပုခုံး ထဖို့သာပြင်၊